Dus daar staan we dan, mijn man en ik op een plein, elkaar beetje leeg aan te staren en drie kids aan mijn rokken zeurend over centjes.
Ze zien de mooiste, vetste Pokémons, poppenbedjes, stinkende plak-knuffels en andere Koningsdag meuk. Maar je hebt er niets aan als je geen cent op zak hebt.
En hoe kan dit lieve mensen? In 2022 gewoon zonder poen op een marktje staan en nérgens kunnen pinnen. Ja, echt. Geen pinautomaat te bekennen, want die zijn tegenwoordig inpandig en die winkel zijn DICHT.. Op Koningsdag.
Ik begin licht te zweten en loop wat rood aan.
Ik had nog zo gezegd tegen mijn man, neem wat cash mee voor straks. Maar nee.. “Oh, ja, vergeten.” En bij dat ene woordje, zo onschuldig op zichzelf, maar zó’n daverend duivels uitdagend klotewoord op dát moment, ‘Vergeten’. Het triggerde wat in mij, en ik werd me toch een partij chagrijnig.
Ik was binnensmonds aan het vloeken en schommelde tussen teleurstelling en verwijt.
Sjongejonge, ik moet ook álles alleen regelen hier, kun jij nou nóóit eens één dingetje effe in orde maken. Pfff.
En ondertussen die kids, tja, die gingen wel lekker door, die wilde knaken zien! Kopen kopen, niet kijken.. En zo zucht en steun ik en zwaai ik met mijn tas alsof ik iemand (..wie?) knockout wil slaan. En mijn man staat erbij, van geen kwaad bewust, redelijk ontspannen en nog steeds een vraagteken boven zijn hoofd. Alsof hij echt geen benúl heeft hoe ongelooflijk belangrijk het is om op Koningsdag geld bij je te hebben. Cash. Vergeten. Ik zou zoiets nooit vergeten.
En daar zit dus ook meteen de clue. Ik zou zoiets nooit vergeten, zelfs vandaag was ik het niet vergéten. Ik dacht het alleen gedelegeerd te hebben, uitbesteed, gevráágd..aan een ander. Zodat ik niet alles hoef te doen. Altijd. Alleen. Omdat ik geen slachtoffer wil zijn, maar mijn verantwoordelijkheid neem en com-mu-ni-ceer en dus duidelijk om hulp vraag. Ik met mijn goeie gedrag.
Maar eigenlijk vergeet ik nooit iets, want zelfs de dingen die ik aan een ander overlaat, hou ik nog in de peiling. Ik sta altijd AAN.
Dat maakt het moederschap voor mij soms zo vermoeiend, dat altijd ‘aan staan’. Het besef dat ik nu ook weer ‘aan sta’ en dat dit zoveel energie kost én het dan toch nog fout gaat wordt me eventjes te veel. De ontstane kwaaie bui die eerste op mijn man was gefocust, richt zich op slinkse wijze opeens op mijzelf. Alsof ik faal, doordat datgene waarvan ik had aangenomen dat ik het los kon laten niet goed is gegaan. It hits me right in the face. En dat vind ik op dat moment nog mijne eigen dikke schuld ook.
Wow, this escalated quickly.
Wat er eigenlijk nodig was op dat moment was een hele diepe zucht. Vergeten. Kan gebeuren. En dan kalm blijven, ademen, een pas op de plaats. Wat zou er dan zijn gebeurd? Dan zou er echt wel een oplossing zijn gevonden; niet door mij. Dan zouden de kids net zo gemakkelijk gaan hangen; aan de broek van hun vader. Dan zou híj even op zoek gaan op google maps naar een pinautomaat. Dan zou ík even rustig op een bankje zijn neergestreken. Kijkend naar alle andere feestvreugde. Wachtend tot iemand dit ‘probleem’ heeft opgelost.
Wat kan ik soms toch hard zijn voor mijzelf. Zo zou ik een goeie vriendin nooit behandelen.
Mijn inzicht dat ik direct op zoek ga naar een oplossing voor iets wat ik niet heb veroorzaakt, is niet zozeer nieuw, maar mijn bewustzijn op die razendnelle koerwijziging in het verwijt naar mijzelf, dat inzicht kwam even goed binnen! Zelfcompassie was ver te zoeken in het moment en ik nam niet de tijd en de rust om kalm te blijven en eens te kijken hoe het zich zou ontvouwen. Dus de volgende tip geef ik jou nu ook:
Doe wat vaker een pas op de plaats. Vooral als er dingen anders lopen dan verwacht. En probeer je dan niet (alléén) verantwoordelijk voelen voor wat er op dat moment gebeurt. En proberen vanuit die zelfcompassie te blijven kijken naar wat je allemaal meemaakt. Om zo die onderliggende laag te grijpen, want wie staat er nou op Koningsdag met een chagrijnige bek?
Worstel jij soms ook met dat je zo hard voor jezelf kunt zijn, of dat je in het moment best wat stress kunt ervaren en achteraf denkt; had dit nou niet anders gekund. Loop jij net iets te vaak tegen jezelf aan? Ik kan je helpen om inzicht te krijgen in hoe deze processen bij jou werken en natuurlijk hoe je er mee om kunt gaan. Je ziet, bij mij is het zeker niet altijd perfect, maar inmiddels weet ik dat dat dus ook helemaal niet nodig is. Progress is better than perfect, dus laat vooral van je horen als je wel wat ondersteuning kunt gebruiken in jouw persoonlijke proces.
